REPOSIANI
De concubitu Martis et Veneris

 

         
    Discite securos non umquam credere amores:
   
    ipsa Venus, cui flamma potens, cui militat ardor,
   
    quae tuto posset custode Cupidine amare,
   
    quae docet et fraudes et amorum furta tuetur,
   
        5 nec sibi securas valuit praebere latebras
   
    Improbe, dure puer, crudelis crimine matris,
   
    pompam ducis, Amor, nullo satiate triumpho!
   
    Quid conversa Iovis laetaris fulmina semper?
   
    Ut mage flammantes possis laudare sagittas,
   
       10 iunge, puer, teretes Veneris Martisque catenas:    
    gestet amans Mavors titulos et vincula portet
   
    captivus, quem bella timent; utque ipse veharis,
   
    iam roseis fera colla iugis submittat amator.
   
    Post vulnus, post bella potens Gradivus anhelat
   
       15 in castris modo tiro tuis, semperque timendus
   
    te timet et sequitur qua ducunt vincla marita.
   
    Ite, precor, Musae: dum Mars, dum blanda Cythere
   
    imis ducta trahunt suspiria crebra medullis,
   
    dumque intermixti captatur spiritus oris,
   
       20 carmine doctiloquo Vulcani vincla parate,    
    quae Martem nectant Veneris nec brachia laedant
   
    inter delicias roseo prope livida serto.
   
    Namque ferunt Paphien, Vulcani et Martis amorem,
   
    inter adulterium nec iusti iura mariti
   
       25 indice sub Phoebo captam gessisse catenas:
   
    illa manus duros nexus tulit, illa mariti
   
    ferrea vincla sui. Quae vis fuit ista doloris!
   
    An fortem faciebat amor? Quid, saeve, laboras?
   
    Cur nodos Veneris Cyclopia flamma paravit?
   
       30 De roseis conecte manus, Vulcane, catenis!    
    Nec tu deinde liges, sed blandus vincla Cupido,
   
    ne palmas duro cum nodus vulnere laedat.
   
    Lucus erat Marti gratus, post vulnera Adonis
   
    pictus amore deae; si Phoebi lumina desint
   
       35 tutus adulterio: dignus quem Cypris amaret,
   
    quem Byblos coleret, dignus quem Gratia servet.
   
    Vilia non illo surgebant gramina luco:
   
    pingunt purpureos candentia lilia flores;
   
    ornat terra nemus: nunc lotos mitis inumbrat,
   
       40 nunc laurus, nunc myrtus. Habent sua munera rami:    
    namque hic per frondes redolentia lilia pendent,
   
    hic rosa cum violis, hic omnis gratia florum,
   
    hic inter violas coma mollis laeta hyacinthi:
   
    dignus amore locus, cui tot sint munera rerum!
   
       45 Non tamen in lucis aurum, non purpura fulget:
   
    flos lectus, flos vincla toris, substramina flores:
   
    deliciis Veneris dives natura laborat:
   
    texerat hic liquidos fontes non vilis harundo,
   
    sed qua saeva puer componat tela Cupido:
   
       50 hunc solum Paphie, puto, lucum fecit amori.    
  Hic Martem expectare solet: quid Gratia cessat,
   
  quid Charites? Cur, saeve puer, non lilia nectis?
   
  Tu lectum consterne rosis, tu serta parato
   
  et roseis crinem nodis subnecte decenter.
   
       55 Haec modo purpureum dccerpens pollice florem
   
  cum delibat eum, suspiria ducat odore;
   
  ast tibi blanda manus (florem) sub pectore condat;
   
  tu, ne purpurei laedat te spina roseti,
   
  destrictis teneras foliis constringe papillas:
   
       60 sic decet in Veneris lucis gaudere puellas!    
  Ut tamen inlaesos Paphiac servetis amores,
   
  vincula sic mixtis caute constringite ramis,
   
  ne diffusa ferat per frondes lumina Titan.
   
  His igitur lucis Paphie, dum proelia Mavors
   
       65 horrida, dum populos diro terrore fatigat,
   
  ludebat teneris Bybli permixta puellis:
   
  nunc varios canto divom referebat amores
   
  inque modum vocis nunc motus forte decentes
   
  corpore laeta dabat, nunc miscens denique plantas,
   
       70 nunc alterna movens suspenso pollice crura,    
  molliter inflexo subnitens poplite sidit;
   
  saepe comam pulchro collectam flore ligabat,
   
  ornans ambrosios divino pectine crines.
   
  Dum ludos sic blanda Venus, dum gaudia miscet
   
       75 et dum suspenso solatia quaerit amori,
   
  <et> dum flet quod sera venit sibi grata voluptas,
   
  ecce furens post bella deus, post proelia victor
   
  victus amore venit. Cur gestas ferrea tela?
   
  Ne metuat Cypris, comptum decet ire rosetis.
   
       80 A, quotiens Paphie vultum mentita furentis    
  lumine converso serum incusavit amantem!
   
  Verbera saepe dolens mentita est dulcia serto,
   
  aut, ut forte magis succenso Marte placeret,
   
  amovit teneris suspendens oscula labris,
   
       85 nec totum effundens medio blanditur amore.
   
  Decidit aut posita est devictis lancea palmis;
   
  sed, dum forte cadit, myrto retinente pependit.
   
  Ensem tolle, puer; galeam tu, Gratia, solve!
   
  Haec laxet nodos, haec ferrea vincula temptet:
   
       90 solvite, Bybliades, praeduri pectora Martis    
  loricaeque moras; vos scuta et tela tenete:
   
  nunc violas tractare decet! Laetare, Cupido,
   
  terribilem divum tuo solo numine victum:
   
  pro telis flores, pro scuto myrtea serta,
   
       95 et rosa forte loco est gladii, quem iure tremescunt!
   
  Iverat ad lectum Mavors, et pondere duro
   
  floribus incumbens totum turbarat honorem;
   
  ibat pulchra Venus vix presso pollice cauta,
   
  florea ne teneras violarent spicula plantas;
   
     100 et nunc innectens, ne rumpant oscula, crinem,    
  nunc vestes fluitare sinens, vix, laxa retentat,
   
  cum nec tota latet nec totum nudat amorem.
   
  Ille inter flores, furtivo lumine, tectus,
   
  spectat hians Venerem totoque ardore tremescit.
   
     105 Incubuit lectis Paphie. Proh sancte Cupido,
   
  quam blandas voces, quae tunc ibi murmura fundunt!
   
  Oscula permixtis quae tunc fixere labellis!
   
  Quam bene consertis haeserunt artibus artus!
   
  Stringebat Paphiae Mavors tunc pectore dextram    
     110 et collo innexam ne laedant pondera laevam,    
  lilia cum roseis supponit candida sertis;
   
  saepe levi cruris tactu commovit amantem
   
  in flammas, quas diva fovet. Iam languida fessos
   
  forte quies Martis tandem compresserat artus;
   
     115 non tamen omnis amor, non omnis pectore cessit
   
  flamma dei: trahit in medio suspiria somno
   
  et venerem totis pulmonibus ardor anhelat.
   
  Ipsa Venus tunc tunc calidis suspensa venenis
   
  uritur ardescens, nec somnia parta quiete...    
     120 O quam blanda quies! O quam bene presserat artus    
  nudos forte sopor! Niveis suffulta lacertis
   
  colla nitent; pectus gemino quasi sidere turget.
   
  Non omnis resupina iacet, sed corpore flexo
   
  molliter et laterum qua se confinia iungant;
   
     125 Martem respiciens, deponit lumina somno,
   
  sed gratiosa, decens... Pro lucis forte Cupido
   
  Martis tela regens; quae postquam singula <lustrat>
   
  loricam clipeum gladium galeaeque minaces
   
  cristas flore ligat: tunc hastae pondera temptat
   
     130 miraturque suis tantum licuisse sagittis.    
  Iam medium Phoebus radiis possederat orbem,
   
  iam tumidum calidis spatium libraverat horis:
   
  flammantes retinebat equos. Proh conscia facti
   
  invida lux! Veneris qui nunc produntur amores
   
     135 lumine, Phoebe, tuo! Stant capti indice tanto
   
  Mars Amor et Paphie, ramisque inserta tremescunt
   
  lumina, nec crimen possunt te teste negare.
   
  Viderat effusis Gradivum Phoebus habenis
   
  in gremio Paphiae spirantem incendia amoris.
   
     140 O rerum male tuta fides! O gaudia et ipsis    
  vix secura deis! Quis non, cum Cypris amaret,
   
  praeside sub tanto tutum speraret amare?
   
  Criminis exemplum si iam de numine habemus,    
  quid speret mortalis amor? Quae vota ferenda?
   
     145 Quod numen poscat, quo sit securus adulter?
   
  Cypris amat, nec tuta tamen! Compressit habenas
   
  Phoebus et ad lucos tantum puto lumina vertit,
   
  et sic pauca refert: "Nunc sparge tela, Cupido;
   
  nunc nunc, diva Venus, nati devicta sagittis,
   
     150 da mihi solamen: sub te securus amavi:    
  fabula, non crimen, nostri dicentur amores".
   
  Haec ait et dictis Vulcanum instigat amaris:
   
  "Dic ubi sit Cytherea decens, secure marite!
   
  Te expectat lacrimans, tibi castum servat amorem?
   
     156 Vel, si forte tuae Veneris fera crimina nescis,
   
     155 quaere simul Martem, cui tu modo tela parasti".
   
  Dixit et infuso radiabat lumine lucum,
   
  inque fidem sceleris totos demiserat ignes.
   
  Haeserat Ignipotens, stupefactus crimine tanto;
   
     160 iam quasi torpescens - vix sufficit ira dolori -    
  ore fremit maestoque modo gemit ultima pulsans
   
  ilia et indignans suspiria pressa fatigat.
   
  Antra furens Aetnaea petit: vix iusserat, omnes
   
  incubuere manus: multum dolor addidit arti.
   
     165 Quam cito cuncta gerunt ars numen flamma maritus
   
  ira dolor! Nam vix causam tunc forte iubendo
   
  dixerat, et vindex coniunx iam vincla ferebat.
   
  Pervenit ad lucos, non ipsi visus Amori,
   
  non Chariti: totas arti mandaverat iras.
   
     170 Vincula tunc manibus suspenso molliter ictu    
  inligat et teneris conectit bracchia palmis.
   
  Excutitur somno Mavors et pulchra Cythere:
   
  posset Gradivus validos disrumpere nexus,
   
  sed retinebat amor, Veneris ne bracchia laedat.
   
     175 Tunc tu sub galea, tunc inter tela latebas,
   
  saeve Cupido, timens. Stat Mavors lumine torvo
   
  atque indignatur, quod sit deprensus adulter;
   
  at Paphie conversa dolet non crimina facti,
   
  sed quae sit vindicta sibi tum singula volvens
   
     180 cogitat et poenam sentit, si Phoebus amaret.    
  Iamque dolos properans decorabat cornua tauri,
   
  Pasiphaae crimen mixtique cupidinis iram.    
     
     

 

Back to Rare texts

 

 

Torna alla pagina philologica

 

 

Back to philological page